ความรักในรั้วโรงเรียน รักแรกของไวรุ่น
ครับ นี่ก็เปนนิยายรักใสๆของวัยรุ่น ช่วงอายุประมาณ 16 (ตอน ม.4-6)
เปนรักครั้งแรกของวัยรุ่น ที่เป็นความรักที่แตกต่างกันออกไป มีหลายแบบทั้งสมหวัง และผิดหวัง และที่น่าจะดีที่สุดก็คือมิตรภาพระหว่างเพื่อน ที่ผมได้นำเสนอให้ผู้อ่านทุกๆคน เอาไว้อ่านเวลาว่างๆ ไม่มีอะไรทำ บางครั้งมันก็ช่วยให้คุนหายเครียดกับปัญหาบนโลกใบนี้ได้นะครับ ^^

โป้ง โป้ง โป้ง !! “ตื่นได้แล้ววววเช้าแล้วววเจนเอ้ย” เสียงแม่เคาะประตูเรียกผมให้ลุกจากที่นอน (ไม่ได้มีใครยิงกัน)
เปนแบบนี้ประจำทุกวัน ผมก็ลุกจากเตียงเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ทำธุระจนเสร็จก็ไปร.ร.ตามปกติ

พอมาถึงร.ร. ก็โดนด่าอาจารด่าตามระเบียบ ผมก็ฟังเข้าหูซ้ายออกหูขวามาประจำ จากนั้นก้เข้าห้องเรียน เจอไอพวกเพื่อนยกนิ้วกลางไว้ให้ เปนการบอกว่ามรึงมาสายอีกแล้ว
ผมก้มีเพื่อนสนิดอยุ่ด้วยกัน 4 คน ชาย3 หญิง 1คนแรกไอแกน ไอนี่เปนพวกเพ้อเจ้อออกแนวบ้าๆบอๆ แต่นิสัยมันก้เปนคนดี
คนที่2 ชื่อเอ็ม ไอนี่ฉลาดเปนกรดแต่นิสัย ตรงข้ามกับไอแกนหมด มันออกแนวเก๋าๆเลวๆ แต่ไม่ถึงกับชอบหาเรื่องใครโดยไม่ได้มีใครมาทำมันก่อน พวกผมเกาะมันกินเวลาเรียน
คนที่ 3ไอ เชน เปนพวกที่บ้าหม้อสาวๆ เห้นใครสวยเปนไม่ได้ต้องเดินตาม แนวโรคจิต เดินไปซุ่มมอง เหมือนพวกคอมมันโด เวลาจะยิงใครยังไงยังงั้นเลย O_o
คนสุดท้ายผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม ชื่ออีมุข เปนเพื่อนเก่าผมสมัยเรียนประถม นิสัยดี แต่ห้าวๆ หน้าตาธรรมดา เข้ากะผู้ชายได้ดีกว่าผู้หญิง ที่สำคัญยัง ซิ่ง เพราะไม่มีใครกล้าจะเล่นกะมัน !!

“555555ไอเจนโดนอาจารด่าอีกแล้ว” นายเอ็มหัวเราะ
“มันเรื่องปกติ มรึงไปหัวเราะมันทำไม” นายแกนพูดระหว่างอ่านหนังสือกาตูน
วันนี้เปนวันแรกของการเปิดเรียนภาคเรียนที่2 (ผมอยู่ม.3นะครับ) ก็ไม่มีการเรียนอะไรมากจนถึงตอนพักกลางวัน พวกผมก็ไปกินข้าวที่โรงอาหารกัน
ตอนนั้นยังไม่ค่อยมีคนเพราะผมออกมาเร้ว ก้เลยเดินไปสั่งได้ง่ายๆไม่ต้องเบียด ระหว่างที่ชื้อข้าวอยู่ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาสั่งข้างๆ ดันสั่งกับข้าวอย่าเดียวกับผมอีก ผมก้มองดูหน้าตาเธอ
เปนคนสูง สูงมาก ตัวอวบๆ หน้าขาวๆผมยาวๆ ผมก็มองๆดู คิดในใจ……………..ไมกรูไม่สูงแบบนี้มั่งว่ะ
ชื้อเสร็จผมก็มานั่งกินกะพวกเพื่อนๆ กินๆอยุ่เธอผู้นั้นก้มานั่งโต๊ะข้างหน้า ผมถึงกับเกือบสำลัก เพราะหน้าตาเธอเวลามองตรงๆแล้วน่ารักมาก ผิดกับมองข้างๆเลย
ไอเชนหันมาถามผม “มรึงว่ามันสวยหรออีนี่อะ” “ไม่รู้ดิแต่….ก็okอะนะ”ผมว่าไปทั้งๆที่กำลังเคี้ยวอยุ่ จากนั้นก็เข้าห้องเรียน ตกเย็นก็กลับบ้าน….

เวลาก้ฝ่านไปเรื่อยๆจนสอบปลายภาค ผมก็ทำไม่ค่อยได้เนื่องจากเรียนไม่เก่ง ก็ได้แต่นั่งรอขอส่วนบุญจากไอเอ็ม พอสอบเสร็จเกรดออกมาก็ได้ไล่ๆกัน มีไอเอ็มคนเดียวที่มากกว่าคนอื่น
วันนั้นก็ไปเลี้ยงฉลองกันที่บ้านไอแกนกัน3คนอีมุขไม่ได้ไปเพราะมันต้องไปช่วยแม่ทำงาน
“เฮ้ยเจน เห้นเค้าบอกว่าขึ้นม.4มันต้องเลือกสายการเรียน แล้วแบบนี้พวกเราจะได้อยู่ด้วยกันหรอว่ะ” นายเอ็มถาม
“แต่เห้นอาจารเค้าบอกว่าให้ลองเรียนดูก่อนถ้าเรียนไม่ไหวก็ย้ายห้องได้นี่หว่า…..แล้วเจนมรึงคิดว่าไง” ไอแกนพูดขัดขึ้นมา
“กรูไม่รู้ดิ ไว้ลองถามมุขมันดูด้วยว่าจะเรียนสายไหนกัน”

เวลา 2ทุ่ม ก็ออกจากบ้านไอแกน ก็กลับบ้านทันที พบกลับมาบ้านก็ลองโทรไปหาพี่เค้าเรียนจบแล้วว่า จะเรียนต่อสายไหน
พี่เค้าก้แนะนำให้ว่ามีให้เลือก 2 สาย ศิลแล้วก็วิท แต่ละสายจะมีวิชาเสริมแตกต่างกัน แต่ถ้าเลือกวิทเวลาไปสอบเอ็นจะสามารถเลือกคณะของศิลได้ แต่ทางกลับกันศิลไม่สามารถเลือกของวิทได้
ผมก็เลยตัดสินใจลองถามเพื่อนๆดู ว่าเรียนวิทดีไหม มันก็บอกว่า..เอางั้นก้ได้…………..|จากนั้นก็เปนเวลาปิดภาคเรียน 2 เดือนด้วยกัน|

!! “เจนเอ้ยเดียวไปลงทะเบียนไม่ทันหรอกลูก” เสียงท่านแม่เรียกตั้งแต่7โมง ผมก็นึกได้ว่าวันนี้เปนวันลงทะเบียนม.4 ก็เลยรีบแต่งตัวแล้วไปร.ร.
พอมาถึง…..แม่.งคนยังกะมด ดูจากคนที่ยืนต่อแถวแล้วท่าทางจะนานน่าดู

“เฮ้ยเจน ทางนี่” เสียงอีมุขเรียกผม “หวัดดีมุขเปนไงบ้างมานานยัง” ผมเดินเข้าไปถาม
“เพิ่งมาตะกี้อะคนเยอะน่าดูเลยว่ะ แบบนี้จะลงทะเบียนยังไงเนี่ย” มุขบอก
..ปัก !! เสียงเหมือนมีอะไรมาโดนก้นผม หันไปมองเจอไอพวกเวง3ตัวยืนอยุ่
“ไมวันนี้มรึงมาเร้วได้ว่ะ” ไอเอ็มถาม
“กรุกลัวคนเยอะเลยรีบมา นี่ขนาดรีบนะเว้ย” ผมตอบ
“เออช่างมันเหอ รอหน่อยช้าเร้วก้ได้เหมือนกัน” เชนพูดแย้งออกมา

เวลาฝ่านไป2ช.ม. พวกผมก็ลงเทียนเสร้จแล้ว อาจารเค้าก้นัดอีก3วันให้มาดูว่าจะได้อยุ่ห้องไหน………….(3วันฝ่านไปเร็วรักว่ะ-*-)
ผมกะเพื่อนได้อยุ่ห้อง 8 เปนที่น่าแปลกมาก ว่าได้อยุ่ห้องเดียวกันหมด เค้าก็ให้ไปลงชื่อในห้องแล้วก้แสดงหลักฐานต่างๆ
วันนั้นผมมากะแม่ มาช้าไปหน่อยพวกเพื่อนๆมันลงกันเส้รจแล้วกลับบ้านไปหมดแล้ว ผมก้ลองมองไปที่ห้อง !!โห คนเยอะ (อีกแล้ว)
เปนเด็กนักเรียนยืนต่อคิวอยุ่40กว่าคน แม่ผมจึงใช้วิธีทุเรศๆ แม่เดินไปนับแล้วถามเด็กว่า เลขที่เท่าไร เค้าก้บอกกันมา (ตัวผมเลขที่ 36)
แม่บอกคนอื่นว่าเค้าให้ยืนเปนเลขที่(ทั้งๆที่ใครมาก่อนได้ก่อน-*-) แม่ก้พาผมไปยืนอยุ่หน้าผู้หญิงคนหนึ่งเพราะเธอเลขที่ 37 ด้วยวิธีเลวๆ-_-”
ผมก็เดินเข้าไปแซกระหว่างกลาง แล้วหันไปมองผู้หญิงคนนั้น เธอก็ทำหน้างงๆ ..คงคิดในใจว่าไอนี่มันแซกกันง่ายๆเลยหรอเนี่ย แต่เธอก็คงไม่ได้คิดอะไร

และแล้ววันลงทะเบียนที่แสนจะเหนื่อยจะจบลง ผมเดินกลับบ้านคนเดียวเพราะแม่ไปชื้อของที่ตลาด ระหว่างทางเดินกลับก้ไปเห็นผู้หญิงคนนั้น คนที่ผมเข้าไปแซกเธออยู่กำลังนั่งรอรถอยู่
ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรเนื่องจากความขี้อาย+ทำทุเรศกับเค้าไว้เลยไม่กล้าแม้แต่มองหน้า แต่พอเดินฝ่านเธอกลับทักผม
“ไงกลับบ้านหรอ” เธอพูดขึ้นมา ผมตกใจหมดทีแรกนึกว่าจะทักแล้วด่าซะอีก
“อืม แล้วนี่รอรถอยุ่หรอ” ผมถามต่อ “ก็ใช่อะ รถมาตั้ง5โมง อีกนานเลย” เธอตอบผม
ผมมองๆดูแล้วเธอก็ไม่ได้สวยอะไรมากมาย จุดเด่นคงเปนที่ดวงตาของเธอกลมโตมากๆ ผมก็สั้นๆเหมือนคนทั่วไป ตัวไม่สูงมากนัก
ผมก็ถามชื่อเลยเพราะคิดว่ายังไงก็ต้องอยู่ห้องเดียวกันอยู่แล้ว ” แล้วชื่อไรหรอ ” ผมถาม
“เราชื่อเบล….แล้วนายอะ” “เราเจนนะ…ตอนกลางวันที่แซงคิวโกรธป่าวอะ”
“ทีแรกก็งงอยู่ดีๆมาแซงเฉยเลย แต่ก็ช่างเหอเราลืมไปหมดแล้ว” เธอตอบแล้วก็ยิ้ม
ผมนึกละก็ละอายใจตัวเองจัง “ขอโทษนะ ไม่ได้อยากทำแบบนั้นหรอก” ผมพูดพร้อมกับเกาแก้ม
“แล้วทำ ทำไมอะ” เธอถามต่อ “แม่บังคับอ่ะ” (โทษแม่อีกกรู-*-)
แล้วผมก็ไม่รู้จะพูดอะไรเพราะขึ้อายมากๆเวลาคุยกะผู้หญิง มันจะตื่นเต้นมือสั่นๆ(สำหรับคนขี้อายจะรู้ดี)
“ไปก่อนนา” ผมพูดแล้วเดินไปเลย เธอก็ไม่ได้พูดอะไร

พอกลับมาบ้าน เดินไปถามแม่ว่า ทำไมต้องให้ทำแบบนั้นด้วย มันดูไม่ดีเลย แต่แม่หันมายิ้มแล้วบอกว่า เค้าเรียกว่า”เท็คนิก”
เวงแม่เนอะแม่-_-” แล้วผมก็เข้าไปห้องนอน แต่กลับนอนไม่หลับ
นอนพลิกไปพลิกมา
“เฮ้ยกรูนอนไม่หลับว่ะ” ผมโทรไปหาไอแกน
“มรึงก็นับแกะสิว่ะเดียวก็หลับ” ไอแกนตอบเสียงอ่อยๆแล้วมันก้วางสายไป
เฮ้อ…เพื่อนก้ช่วยไรไม่ได้ เอาว่ะ 1 2 3 4 5 6 7 8 ……..Zzzz (หลับแล้ว O_o) “แกะจงเจริญ”

……####..เช้าวันใหม่อากาศสดใส มีเสียงนกร้องจิ๊บๆ ลมพัดเบาๆ ผมออกมาเดินเล่นแต่เช้า(ตื่นเช้าได้ไงO_o)
นั่งคิดในใจ อีก1อาทิตก็ต้องไปเรียนแล้วสิน่ะ……ช่วงชีวิตวัยรุ่นมันสั้นนัก หาไรทำก่อนจะฝ่านไปดีกว่า….ผมก็คิดไปเรื่อย
ติ๊งๆ เสียงกดออดหน้าบ้าน ….ใครมาว่ะ พอมองออกไปก้เห้นหน้าเพื่อนเวงๆ2คนไอแกนกะเชน “มีไรว่ะ มาแต่เช้าเชี่ยวนะมรึง” ผมเดินไปเปิดให้มันเข้ามา
“วันนี้ไปห้างกะกรูหน่อย กรูไปแอบชอบหญิงคนนึงเข้า สุดยอดเลยนะเว้ย ” ไอเชนมันเพ้อใหญ่
ผมก็เลยบอกตกลงเพราะอยุ่บ้านเฉยๆไม่มีไรทำ
“กรูแต่งตัว 10 นาที เดียวมา” ผมบอกมันแล้วก้ขึ้นไปแต่งตัว เสร็จแล้วก็ไปห้าง……..

“คนเยอะเหมือนวันหยุดเลยว่ะเนี่ย ขนาดวันธรรมดา”นายแกนพูดขึ้นมาลอยๆ
ผมก้เดินตามพวกมันไป “เฮ้ยเดียวกรุไปดูเสื้อหน่อยเดียวมา ” ผมบอกมันเพราะเห้นมันเอาแต่เดินรีบๆ
“เออได้ ถ้าเจอหญิงคนนั้นกรุจะโทรบอก” ไอเชนบอกไว้ก่อนไป
ผมก้เดินดูเสื้อไปเรื่อยๆๆๆ
“สนใจไหมค่ะนู๋ กำไรข้อมือน่ารักๆ” เสียงพนักงานขายของจุกจิกเรียกผมขณะที่กำลังดูเสื้อผ้าอยู่
“อ้อ..ไม่อะครับ” ผมบอกไม่เอาเพราะดูมันเหมือนๆของผู้หญิงยังไงไม่รู้ สีชมพูด้วย-*-
แต๊ด ตี้ ตี้ ตูม ต้าม !! (เสียงโทรศัพ…ใครโทรมาตกใจหมด) ไอเชนโทรมาบอกว่าเจอแล้ว ผมก้รีบไปหามันทันที

“คนไหนว่ะ”ผมมาถึงก้ถามมันทันที “เห็นคนที่เปนพนักงานขายรองเท้าป่าว คนนั้นแหละ” ไอเชนชี้ไปที่คนขายรองเท้า
ผมก็มองดู….เค้าก็หน้าตาดี แถมขยันอีกปิดเทมอมาหางานพิเศษทำ ดูภาพรวมแล้วเป็นผู้ใหญ่มาก คิดในใจว่าไอเชนมันกล้าจะจีบด้วยหรอเนี่ยดูเธอจะไม่มีทีท่าจะสนใจเลย
แต่ก้ไม่มีอะไรจะมาทานความหน้าด้านของมันอยู่ เดินตรงไปที่เธอแล้วทำไมเปนถามว่า
“คู่นี้เท่าไรครับ” มันถามพร้อมมองหน้าเธอ ผมละเซงเลย มันถามทั้งๆที่เค้าติดป้ายไว้ว่าคู่ละ 800 ไม่มองเลย -_-”
แต่ด้วยมารยาทเธอก็ตอบ “800ค่ะ” แล้วไอเชนมันก็ทำเปนเดินวนไปวนมาไม่ยอมชื้อสักที จนผมกะไอแกนเริ่มเซง
“เมื่อไรมันจะเสร็จว่ะ”ไอแกนพูดขึ้นมา “เมื่อมันได้เบอร์เค้าอะแหละ” ผมก็ตอบไปงั้นๆ
แล้วในที่สุดเวลาก็ฝ่านไป 20 นาทีได้ มันก็เดินกลับออกมาพร้อมรองเท้าคู่ละ 800
“ตกลงมรึงได้ไรเนี่ยนอกจากรองเท้า” ผมถามมันทันที
มันยิ้มแล้วบอกว่า “กรูได้เบอร์เค้ามาแล้วละ..” “มรึงทำยังไงวะ เค้าให้ได้ง่ายๆเลยหรอ” ไอแกนรีบถามต่อ
“ก็กรูบอกเค้าว่ากรูจะเอาคู่นี้แต่กรูเงินไม่พอ แล้วกรูจะโทรศัพไปบอกพ่อให้เอาเงินมาเพิ่ม แต่กรูแกล้งบอกเค้าว่าโทรศัพกรูเงินหมด ขอยืมใช้ของเค้าหน่อยได้ไหม
เค้าก็ยินดีที่จะให้ใช้ เลยเข้าทางกรูเลย กรูก็จัดการยิงเข้าเครื่องกรูแล้วทำเปนออกมานอกร้าน แล้วก็กลับเข้าไปชื้อรองเท้าเลย ” มันเล่าใหญ่
แล้วมันก็โชเบอร์ให้พวกผมดู ผมคิดในใจ “คิดได้ไงว่ะเนี่ย” -*- จากนั้นพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน วันนี้ไอเชนดูมีความสุขมาก ยิ้มมันอยู่ได้
รองเท้าที่ชื้อมาก็ใส่มันที่งๆที่ไม่ยอมดึงราคาออก มันบอกว่า เลข 800 มันช่วย -*- ผมก้ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับมัน เพราะคิดว่ามันชอบเค้าไม่ถึงเดือนเดียวก้เปลี่ยน……………..

………….แล้วเวลาก็ฝ่านไปเปนอาทิตจนถึงวันร.ร.เปิด ผมก็ไปสายตามปกติ …พอถึงร.ร.ก็เข้าไปที่ห้อง
“เฮ้ยไอเจนมาแล้ว” อีมุขพูดขึ้นมา ผมก็ไปนั่งรวมกับเพื่อนๆซึ่งนั่งกันตรงกลางข้างๆของห้อง เพื่อนคนอื่นก็ต่ายคุยกันในห้องเสียงดังมาก
ผมก็มองหน้าเบลว่านั่งอยู่ตรงไหน แล้วก็มองไปเห็นว่าเบลนั่งอยู่คนเดียว หลังห้องเลย ผมก็คิดว่าทำไมไม่ไปนั่งรวมกันคนอื่น หรือเธอไม่มีเพื่อน
ผมเลยเดินเข้าไปหา “เบลไมมานั่งคนเดียว”
“อ้อ เบลชอบนั่งคนเดียวอะ” เธอพูดพร้อมทั้งหยิบกระเป๋าขึ้นมา “ไปนั่งรวมกะเราไหม”ผมชวน
แต่เธอก็บอกว่าไม่เปนไร ชอบนั่งคนเดียวมากกว่า “งั้นตามใจนะ” ผมตอบแล้วก้เดินกลับ

…แล้วอาจารก็เข้ามาในห้อง เค้าก็เช็คชื่อแล้วถามประวัติทุกคน ก็ไล่ไปเปนเลขที่ พอถึงตาเบลเธอก็ออกไปพูด ดูจากท่าทางเธอขี้อายแน่ๆ
พูดติดๆขัดๆ แต่พอฟังแล้วผมเลยรู้ว่าเธอคงย้ายมาใหม่ บ้านก็อยู่ไกลจากร.ร.มาก พอเธอพูดจบก็กลับไปนั่งที่ ผมมองหน้าเธอแล้วก็คิดว่า
เธอคงยังไม่มีเพื่อน

พอพักกลางวันได้เวลากินข้าว ผมเลยไปชวนเบลไปด้วย
“เบลไปกินข้าวด้วยกันไหม”
“อ้อ ไม่ละเบลไม่หิวเดียวหิวแล้วจะไป” เบลตอบผม
“นี่มันได้เวลากินแล้วนะ ไปเหอ” ผมพูดต่อ
“เจนไปเหอ เบลไม่หิวเลยเนี่ย” เบลพูดแล้วก็หยิบหนังสือออกมาอ่าน
“งั้นตามใจนะ”

พวกผมก็พากันไปกินข้าว กินอิ่มแล้วก้กลับมาที่ห้อง แต่เบลหายไปแล้ว ผมก็คิดว่าคงไปกินข้าวอะแหละ ไม่ได้ใส่ใจอะไรไรมาก
“เฮ้ย ปวดฉี่ เดียวมานะเว้ย” ผมปวดฉี่เลยไปห้องน้ำ พอเสร็จแล้วก็กำลังจะกลับห้อง ก็มองไปที่โต๊ะหินอ่อนหน้าอาคารเรียน
เห้นเบลนั่งอยู่คนเดียว ผมเลยเดินเข้าไปหา “เบลไม่กินข้าวยัง แล้วไมมานั่งอยู่คนเดียวอะ”
“กินแล้ว ก็ขี้เกียดขึ้นห้องเร้ว นั่งแถวนี้อากาศเย็นดี”
“งั้นนั่งด้วยได้ป่ะ”
“มันไม่ใช่ที่ของเบล จะนั่งก้นั่งไปสิใครว่าไร”
“เบลย้ายมาจากไหนหรอ” ผมถาม
“ย้ายมาจากร.ร.อื่นอะ”
ผมก็ชวนคุยไปเรื่อย คุยไปสักพักก็ได้ยินเสียง คลืด~~~ๆ (เสียงไร)
ผมมองหน้าเบล แล้วถามว่า ตดหรอ !!
เบลบอก “ป่าว ท้องร้องอะ”
“อ้าวไม่ได้กินข้าวหรอ ไหนบอกกินแล้วอะ” ผมถามแบบงงนึกว่ากินแล้ว
“ตังมันหายอะ แฮะๆ ” เธอพูดแล้วก็เกาหัว
“อะเจนให้ยืม เอาไปกินซะ เดียวเปนโรคกระเพราะหรอก” ผมพูดแล้วหยิบตังให้เธอไป
“ไม่เปนไรอะ เบลทนได้ ”
ผมให้เท่าไรก็ไม่ยอมเอาไปสักที
“งั้นไม่กินก็ตามใจ เจนไปดีกว่า” แล้วผมก้เดินไปโรงอาหาร
แล้วกลับมาพร้อมข้าวจานนึง
“อะ กินซะ” ผมเอายื่นจานข้าวให้
“ให้กินหรอ” เบลถาม
“ให้ดูมั้ง ก็นี่ชื้อมาให้ไง”
“ขอบใจนะ ”
แล้วเธอก็กิน กินใหย่เลย ” ไหนบอกไม่หิวอะ” ผมเบลตอนเธอกำลังกิน
“เธอยิ้มแล้วบอกว่า มันหิวมะกี้”
ผมก็นั่งดูเธอกินข้าว นั่งจ้องอยู่ตั้งนาน คิดในใจว่าดูดีๆเบลก็น่ารักดีนะต้องมองไปถึงในตาถึงจะเห้น ผมมองอยุ่นาน จนเบลถามว่า “หน้าเบลมีไรติดหรอ”
ผมก็ลืมตัวกันพูดไปว่า “น่ารัก” เธอหยุดเคี้ยวเลย
“จิงอะ” เธอถามมา
“เอ้ย ป่าวพูดเล่น 555” ผมหัวเราะกลบ เธอกินเสร้จแล้วก้บอกว่าขอบใจมากนะ พรุ่งนี้จะใช้ให้ค่าข้าวอะ
“อ้อ ไม่เปนไรหรอก ถือว่าเลี้ยงขอโทษวันนั้นละกันที่ไปแซงคิวอะ”
“เอางั้นก็ได้” แล้วเบลก็เดินจากไป ทิ้งผมไว้กับความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นมาในใจ ……………………. วันนั้นผมกลับเดินกลับบ้านแล้วก็ฝ่านไปที่รอรถของเบล
ก็เห้นเบลยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนนึง ผมก็เลยคิดว่าเบลคงมีแฟนแล้วมั้ง ผู้ชายคนนั้นก็หล่อด้วย …ช่างเหอยังไงก็เปนเพื่อนกันก็พอ..♠♠♥

เช้าวันใหม่ที่สดใสก็เริ่มขึ้น…ผมก็มาสายไม่เคยเปลี่ยนเลย มาถึงห้องก็เจอเพื่อนอยุ่เต้มห้องแต่ไม่เห้นเบล
“มุข เห้นคนชื่อเบลบ้างป่าวอะ” ผมถามอีมุข
“ก็เห้นมาตั้งแต่เช้า วางกระเป้ไว้แล้วไปไหนไม่รู้ แล้วมรึงถามทำไมอะ”
นั้นสิผมก็คิดในใจว่าถามทำไม แปลกจัง-*-

แล้วสัญญานเข้าห้องก็ดังขึ้นทุกคนก้วิ่งมารวมกัน แต่เบลยังไม่มาสักทีแล้วอาจารเค้าก็เซ็กชื่อ ทำให้วันนี้เบลขาดเรียนไปเลย
ผมก็สงสัยว่าไปไหน หรือว่าเมื่อวานผู้ชายคนนั้นจะนัดไปทำอะไรกัน ตอนนี้หัวใจผมมันคิดอะไรไปเรื่อย แต่ก้ยังแปลกใจที่ว่ามันคิดไปทำไม

พอถึงเวลาเลิกเรียน วันนี้เปนเวรของผม ผมก้อยุ่ทำเวรที่ห้องแล้วก็มีเสียงคนเดินเข้ามา
ผมหันไปมอง คน คนนั้นคือเบล ดูท่าทางเหนื่อยมากเหงื่อออกเต้มตัว ทำให้ผมคิดไปกันใหย่ ….ไปทำอะไรกับใครมาว่ะน่ะ โซมเชียว
แต่ผมก็ไม่กล้าถาม แต่กลับถามว่า” อ้าวนึกว่าไม่มาเรียนซะละ แล้วไปไหนมาอะ ไม่มาซะเย็นเลย”
“อ้าว เจนยังไม่กลับบ้านหรอ เบลไปทำธุระมาอะ ไม่มีไรหรอก” เธอตอบพร้อมเดินไปหยิบกระเป๋า
“ธุระอะไรไปทั้งวันเลย”ผมถามต่อ
“ไม่มีไรหรอก” เบลพูดขณะกำลังจะเดินออกไป
ผมก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของเธอ จากนั้นผมก้เช็คพื้นจนเสร้จกำลังจะกลับบ้าน
เดินออกจากห้องมาหน่อยนึง ก็เห้นเบลนั่งอยุ่ม้าหินอ่อน ดูหน้าตาซีดมากเลย
“เบลไมไม่กลับบ้านอะ ไมสีหน้าไม่ดีเลยเปนไรเปล่า” ผมเดินเข้าไปถาม
“ไม่เปนไรอะ แค่เหนื่อยนิดหน่อยพักแปปนึงก็หายแล้วละ” เธอยิ้มแล้วก้ตอบ
แต่แล้วอยู่ดีๆเธอก็สลบไปเลย ผมก็ตกใจมาก เลยร้องบอกให้อาจารที่อยุ่แถวนั้นช่วย
อาจารก้วิ่งมาพาไปห้องพยาบาล

“เบล เบลเปนไงบ้าง” ผมเรียกเธอ
เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมา “ที่ไหนอะเจน ”
“นี่ห้องพยาบาล เจนเห้นเบลสลบเลยให้อาจารพามาที่ห้อง ว่าแต่ไหนบอกมาซิว่าไปทำอะไรมา อาจารบอกว่าเธอไม่ได้กินข้าวเลย แล้วก็ใช้กำลังมากเลยไม่มีแรง ไปทำอะไรมา”
ผมถามเปนชุดๆ
“ไม่มีอะไรหรอกเจน” เธอก็ยังไม่บอก
จนผมทนไม่ไหว ผมจับไปที่ข้อมือเธอแล้วบอกว่า “นี่เราเปนเพื่อนกันนะ เพื่อนก้ต้องช่วยเพื่อนมีไรบอกมาเร้วๆ ไม่ต้องมาปิดอีกแล้ว”
เบลค่อยๆหันมาแล้วบอกกับผมเบาๆว่ะ “เบลเล่าให้ฟังแล้วอย่าบอกใครนะ ได้ไหมสัญญาก่อน”
“ได้สัญญาเลย ถ้าผิดสัญญาขอให้เดินอยุ่ตัวหายไปเลย”(เวอว่ะ)
แล้วเธอก็เริ่มเล่าให้ฟัง…….